Aktualności \ Msza Krzyżma Świętego

Wielki Czwartek – Msza krzyżma  21 kwietnia 2011

ks. bp Piotr Libera

1. „Temu, który nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów, i uczynił nas królestwem — kapłanami dla Boga -  Jemu chwała i moc na wieki wieków!” (Ap 1, 5-6).

Słowami z księgi Apokalipsy zaczerpniętymi z dzisiejszego II czytania witam i pozdrawiam wszystkich obecnych na Mszy Świętej Krzyżma.  Szczególnie serdecznie zaś witam Was - Drodzy Bracia w kapłaństwie. Przekazuję Wam braterski pocałunek i ogarniam moją modlitwą. Dziękuję, że przybyliście tak licznie! Witam gorąco: Jego Ekscelencję Księdza Biskupa Romana; Kanoników obu prześwietnych kapituł – płockiej i pułtuskiej; rektorat, profesorów i kleryków naszego Seminarium; pracowników Kurii biskupiej i prezbiterów pracujących w różnych instytucjach diecezjalnych; księży dziekanów, proboszczów, wikariuszy oraz kapłanów zakonnych; naszych kochanych księży seniorów oraz kapłanów świętujących w tym roku złoty i srebrny jubileusz święceń; witam księży studentów; siostry zakonne oraz zgromadzonych na liturgii katolików świeckich. Spotykamy się – Umiłowani – w wyjątkowym momencie życia Kościoła, który przygotowuje się do beatyfikacji Ojca Świętego Jana Pawła II. Będzie to ważne wydarzenie, które na nowo przypomni całemu światu postać Papieża „z dalekiego kraju”, jego miłość do Chrystusa i ludzi.     

2. W tej radosnej perspektywie sprawujemy poranną liturgię Wielkiego Czwartku. Stanowi ona „wstęp” do świętego Triduum paschalnego.

Za chwilę poświęcone zostaną święte oleje, które służyć będą do namaszczania katechumenów i chorych, oraz do udzielania bierzmowania i sakramentu święceń. Te znaki Bożej łaski czerpią swą skuteczność z misterium paschalnego, ze śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. 

Kolejnym sugestywnym a zarazem poruszającym momentem liturgii będzie odnowienie kapłańskich przyrzeczeń. We wspólnocie prezbiterium Kościoła Płockiego – wobec biskupa, wypowiecie słowa „Chcę, z Bożą pomocą”, zapewniając Chrystusa o swojej wierności i miłości. Przez ponad pięćdziesiąt lat powtarzał je również nasz współbrat Ks. Józef Kraszewski, którego pożegnaliśmy kilka dni temu w tej bazylice katedralnej przy licznym udziale duchowieństwa. Te trzy krótkie słowa przyrzeczeń to zarazem najbardziej osobiste słowa, wypowiadane w głębi naszych serc. To jednocześnie słowa łączące nas w jedno, w Chrystusie.

3. Chciałbym w tym kontekście zwrócić Waszą uwagę na hasło programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce na najbliższe trzy lata, które jak wiemy brzmi, „Kościół domem i szkołą komunii”.Pierwszy rok z tego cyklu poświęcony jest w szczególności „komunii z Bogiem”.

Kochani, jak rozumieć te słowa w odniesieniu do kapłaństwa i kapłańskiego posługiwania? Jak realizować je w duszpasterskich realiach? Jak żyć nimi po kapłańsku na co dzień? Pozwólcie, że jako wasz biskup podzielę się z kilkoma refleksjami.      

a)Pierwszą „przestrzenią” naszej komunii z Panem jest Eucharystia. Sprawując „wielką tajemnicę naszej wiary” najpełniej się z Nim jednoczymy. Ofiara Pana to największa tajemnica wiary chrześcijan i życia każdego Jego ucznia. Pozwólmy, by On, Najwyższy Kapłan i Sługa wszystkich uczył nas, wychowywał, umacniał, podnosił, uświęcał. W Jego Ofierze szukajmy wciąż na nowo sensu naszej drogi, poszukiwań, zmagań i nadziei.

My prezbiterzy, jesteśmy celebransami, ale również stróżami tej najświętszej Tajemnicy jaką jest Eucharystia. Mając tego świadomość, pamiętajmy, że mamy ją sprawować godnie, uważnie i pobożnie. „Digne, attente et devote”. Niech każde nasze słowo i każdy gest podczas Eucharystii będą tego wymownym świadectwem. Jednoczymy się z Chrystusem w Mszy świętej poprzez nasz styl bycia a przede wszystkim sposób samego celebrowania. Przez wiele lat oczy nasze spoglądały na Jana Pawła II. Widzieliśmy z jakim ogromnym namaszczeniem sprawował Eucharystię na Placu Św. Piotra, przed dwudziestu laty – na płockim placu celebry czy na Czarnym Lądzie pośród ubogich chat Pigmejów. Teksty modlitw mszalnych wypowiadajmy zatem z takim przejęciem, jakbyśmy to czyniliśmy po raz pierwszy, jak w dniu naszej prymicji.

b)Nie zapominajmy równocześnie - kochani Bracia - o wartości i znaczeniu sakramentu pokuty w naszym życiu, który jest ściśle związany z Eucharystią. Dbajmy ze wszystkich sił, by zawsze sprawować ją zawsze w łasce uświęcającej. Niech do eucharystycznego „sacrum” nie wkrada się „profanum”. Korzystajmy regularnie ze spowiedzi. Uciekajmy się często do tego źródła przebaczenia i miłosierdzia, gdyż dzięki niemu nawet pomimo grzechów i ludzkich słabości będziemy stawać się prawdziwymi sługami Chrystusa.

c)Bycie w komunii z Bogiem dokonuje się w modlitwie. To trzeci fundament kapłańskiego zjednoczenia z Bogiem. Kochani bracia! Kapłaństwo musi być głęboko związane z modlitwą i w modlitwie zakorzenione. To twierdzenie, którego nie trzeba uzasadniać. Jest to jednocześnie rzeczywistość, którą trzeba pielęgnować umysłem i sercem, by prawdę w nim zawartą, coraz gruntowniej wypełniać życiem. Bez modlitwy, bez zakorzenia w Jezusie kapłaństwo ulega spłyceniu i nie przynosi owoców. Kapłańska modlitwa a zwłaszcza liturgia godzin, adoracja eucharystyczna i różaniec, pomagają nam zachowywać tę głęboką świadomość, że jesteśmy jako „słudzy Chrystusa”, szafarzami Bożych tajemnic. Proszę was, byście waszą duszpasterską posługę „zabezpieczali” modlitwą. Niech każde wasze działanie z trwania przed Bogiem wyrasta, od Niego czerpie moc i ku Niemu zmierza. Nie ulegajmy herezji czynu, aktywizmu!

d)Kolejnym źródłem komunii kapłana z Bogiem jest Słowo Boże. List biskupów polskich do kapłanów na tegoroczny Wielki Czwartek nosi wymowny tytuł: „Kapłan kształtowany przez Słowo Boże”. Jego treść znajdziecie na stronie internetowej Konferencji Episkopatu Polski. W nawiązaniu do adhortacji apostolskiej „Verbum Domini” pasterze Kościoła w Polsce piszą m.in. „czytając Pismo Święte nie zatrzymujemy się na intelektualnym roztrząsaniu tekstu, lecz – jak mówi adhortacja -  obcujemy tutaj z Osoba samego Jezusa. W czasie rozważania słowa Bożego Chrystus sam wyprowadza nas na pustynię i mówi do naszego serca. (…) Drodzy bracia kapłani! – czytamy dalej w Liście – Szukajmy ciszy zewnętrznej i wewnętrznej, bez której słowo Boże nie może być usłyszane”

Nie skąpcie więc – Kochani prezbiterzy - czasu na osobistą lekturę Biblii, na medytację czytań mszalnych. „Dajcie, a będzie wam dane”. Kochajcie Słowo Boże. Sumiennie i z pasją głoście Ewangelię podczas Mszy świętych, nauczajcie mądrze podczas szkolnych katechez. Modlę się za was, byście byli pokornymi sługami Słowa i żywymi, autentycznymi świadkami Jego nieskończonej mocy.

e)Jest jeszcze inny wymiar kapłańskiej komunii z Bogiem, która idzie niejako poprzez „komunię” ze współbraćmi w posługiwaniu. Dotykamy tu ważnego problemu, a mianowicie kapłańskiej wspólnoty. Jej przejawem w praktyce jest wzajemny szacunek, przyjaźń, odwiedzanie się, wspieranie, pomoc w potrzebie, uczestniczenie w spotkaniach diecezjalnych. Ale też tak zwyczajne sprawy, jak zdrowa wspólnota stołu na plebanii czy braterskie doświadczenie bycia razem proboszcza i wikariusza, czasami przez kilka lat.

Trzeba nam dziś uświadomić sobie ponownie, że żaden ksiądz nie jest sam, stanowimy prezbiterium i tylko w tej wspólnocie z biskupem każdy z nas może pełnić swoją służbę. Tę prawdę musimy przekładać na prozę codziennego życia. Inaczej pozostanie tylko pustym słowem. Kapłańskie braterstwo czyni naszą posługę bardziej wiarygodną i owocną, zgodnie ze słowami Jezusa, „po tym poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13,35).

4. Kochani prezbiterzy! Eucharystia, sakrament pokuty, modlitwa, Słowo Boże, wspólnota to niezawodne filary kapłańskiej komunii z Bogiem.

Uczestnicząc w Mszy Krzyżma, dotykamy niejako samych źródeł kapłaństwa. Czerpiąc z tego życiodajnego źródła rozbudźcie w sobie pragnienie budowania na tych niezawodnych  fundamentach. Niech waszą skałą i schronieniem będzie sakrament Eucharystii i pokuty, żarliwa modlitwa, lektura Pisma Świętego i braterskie relacje. Tego wam z całego serca życzę i o to się modlę. Amen.

Fot. Dariusz Świtalski

Foto relacja